Platform Roze Aktiefront

Gepubliceerd in mei 1990

Of twee mannen het nu met elkaar doen, of een vrouw met een man, zoveel verschilt dat niet. Als ze het allebei maar lekker vinden. Zo eenvoudig is dat. Het zou prachtig zijn als iedereen er zo over dacht, maar zo eenvoudig blijkt dat niet te liggen. Ouders kunnen zeer autoritair worden als ze vernemen dat hun zoon geen belangstelling voor meisjes maar voor jongens heeft. In de klas wordt bij seksuele voorlichting nog al te vaak gezwegen over homoseks. Als een leerling er iets over vraagt wordt het als een “afwijking” of “ziekte” voorgesteld. De uitbater van een homosauna wordt in de gevangenis gegooid en beschuldigd van het openhouden van een ontuchthuis. Homo’s die aan een schoolpoort pamfletten uitdelen met informatie over homoseks worden op verzoek van de directeur door de politie opgepakt. In homodancings worden de bezoekers geïntimideerd en geficheerd door de rijkswacht. En hoeveel anonieme homo’s plegen zelfmoord omdat ze zich omwille van hun seksuele voorkeur gediscrimineerd voelen? Er wordt dus zeer dikwijls wel een probleem gemaakt van homoseksualiteit. Homo’s zijn nog dagelijks het slachtoffer van geweld, psychische druk, pesterijen door de politie… In Engeland is positieve voorlichting over homoseksualiteit bij wet verboden. Homodiscriminatie is nog steeds alomtegenwoordig en zal niet vanzelf verdwijnen. Ze dient bestreden te worden in groep. Samen staan we sterker. Het Roze Aktiefront wil, ondermeer met dit platform, een basis bieden waarrond homo’s, die verder willen kijken dan hun neus lang is, zich kunnen verenigen.

Met wie je vrijt, daar heeft niemand zaken mee

Maar zolang mensen in je omgeving ervan uitgaan dat je alleen vrijt met iemand van het andere geslacht, en dat is toevallig niet  (altijd) zo, dan is er toch iets mis? Je hoeft aan niemand te vertellen dat je homo bent. Als homo’s worden uitgescholden, vernederd of uitgelachen kan je zwijgen of misschien zelfs meehuilen met de wolven. Als je jezelf wilt vernederen, als je jezelf pijn wilt doen, als je met je eigen gevoelens de vloer wilt aanvegen, dan moet je dat zelf weten. Wij wensen daar niet aan mee te doen, we willen iets doen aan de angst en de schuldgevoelens waarmee men ons klein probeert te houden. In de plaats daarvan stellen we ons zelfbewustzijn: we zijn homo en komen daar voor uit omdat we onszelf willen zijn en daardoor anderen stimuleren om de eigen homoseksualiteit niet langer te onderdrukken.

We laten ons niet in hokjes duwen

Wie “bekent” homoseksuele gevoelens te hebben wordt zeer snel in de “minderheidsgroep” van homoseksuelen geklasseerd met alle nadelige gevolgen vandien. Iedere homo leeft op zijn eigen specifieke manier, en gedraagt zich daar ook naar. Wat men “verwijfdheid” noemt, hoort daar ook bij. Als je vindt van niet, als je vindt dat verwijfde homo’s het voor de anderen een stuk moeilijker maken om door de maatschappij aanvaard te worden, dan geef je de straatbendes, die verwijfde homo’s in mekaar slaan, eigenlijk een stuk gelijk. Vrouwelijk gedrag bij mannen is enkel een “probleem” als men de huidige normen in de maatschappij voor lief neemt. Verwijfdheid, de onmannelijkheid van mannen, roept weerstand op zowel bij homo’s als bij hetero’s, omdat het niet past in de maatschappij die mannen en vrouwen elk in hun eigen, veel te kleine hokjes wil duwen. Je gaat je gang aar als je zelf in zo’n hokje wilt kruipen, maar wie dit aan anderen wil opleggen krijgt met ons te doen. Vele van die hokjes zijn trouwens met elkaar verbonden.

Wie weigert de consequente verdediging op te nemen van homo’s die zich niet gedragen naar de heersende norm, zal vroeg of laat merken dat het er heel veel zijn: macho’s, businessjongens, oudere homo’s, kontneukers, pedo’s, butchlesbiennes… de onderdrukking van homoseksualiteit begint met het afwijzen van een of meerdere van deze groepen mensen. Iedere homo moet het recht hebben om te weigeren zich als man te verkleden. Transseksuelen moeten de mogelijkheid hebben, via een eenvoudige procedure, hun burgerlijke identiteit te veranderen.

Discriminatie van homo’s moet bij wet verboden worden

Geen benadeling van ongehuwden binnen de sociale wetgeving (werkloosheid), belastingen en erfrecht. Lesbische moeders en homoseksuele vaders moeten het recht hebben zelf hun kinderen op te voeden na mogelijke echtscheiding. Lesbiennes en homo’s moeten het recht  hebben kinderen te adopteren of via kunstmatige inseminatie kinderen te krijgen. Homoseksuele mannen en vrouwen moeten het recht hebben kinderen en jongeren op te voeden en te onderwijzen, zonder daarbij hun seksuele voorkeur te moeten verzwijgen. Bescherming van de privacy: stopzetting van het ficheren van lesbiennes en homo’s door rijkswacht, politie en privé-databanken. Het begrip “ontucht” dat gebruikt wordt om homo’s en hun organisaties te vervolgen, moet uit de strafwetgeving geschrapt worden, door goedkeuring van het wetsvoorstel Van Durme. We eisen ook de goedkeuring van het wetsvoorstel Van Den Bossche dat discriminatie op grond van geslacht, beleving van seksuele of relationele voorkeur, burgerlijke staat of gezinsomstandigheden verbiedt. Maar als dergelijke wetgeving er zal zijn, staat ons nog een lange en moeilijke periode van strijd en bewustwording te wachten. Een wet, die discriminatie omwille van seksuele voorkeur verbiedt, biedt geen enkele garantie dat die discriminatie ook effectief ophoudt. Homo’s passen nu eenmaal niet in het maatschappijbeeld. Ze vormen een storend element omdat ze niet kunnen opgenomen worden in het schema van trouwen en kinderen krijgen, het gezin dat er voor zorgt dat wie gaat werken ’s avonds van zijn vrouw eten, een propere handdoek en seks krijgt. Zolang het gezin gepropageerd wordt als hoeksteen van de maatschappij zullen andere samenlevingsvormen niet aanvaard of gelijkwaardig behandeld worden.

Bovendien moeten er niet alleen wetten komen die homo’s beschermen, maar ook politiediensten en magistraten die bereid zijn deze wetten toe te passen. Discriminatie is geen oppervlakkig, toevallig verschijnsel, maar zit ingebakken in het systeem. Mooi geformuleerde wetteksten alleen kunnen daar weinig aan veranderen. Daarom willen we méér dan alleen maar een wetswijziging.

Het patriarchaat, waarin het gezin de hoofdrol speelt, staat gelijke behandeling van homo’s en hetero’s in de weg. Het moet afgebroken worden. Het kapitalisme, dat de wereldbevolking verplicht te werken om een kleine groep te verrijken bestendigt die ongelijkheid. Het moet vervangen worden door een maatschappij waar gelijkheid van man en vrouw, sociale rechtvaardigheid voor elk individu, solidariteit en de definitieve loskoppeling van seks en voortplanting een feit worden. Het fascisme, de hardste vorm van kapitalisme en tegelijk van homo-onderdrukking moet verboden, voortdurend bestreden en ontmaskerd worden.

Solidariteit met de slachtoffers van aids

We eisen voldoende financiële middelen voor de organisaties die zich bezighouden met aidspreventie en begeleiding van patiënten en seropositieven. De overheid moet een brede en duidelijke campagne voeren, zowel naar de homoseksuelen als naar het brede publiek, waarin uitgelegd wordt hoe men besmetting kan voorkomen en waarin vooroordelen tegenover de zogenaamde “risicogroepen” weerlegd worden. We eisen ook een wettelijk verbod van discriminatie van seropositieven en aidspatiënten binnen de arbeidssituatie, woongelegenheid, sociale zekerheid en onderwijs.

Voor integratie in een multiculturele maatschappij

De maatschappij is enkel bereid een beperkte tolerantie aan de dag te leggen. “Jullie mogen er wel zijn, maar zorg ervoor dat je niet shockeert”. Dit leidt tot gettovorming, en staat èchte integratie van homoseksualiteit in de weg. Duizenden homo’s, vooral als ze niet in de grote stad wonen, worden nog steeds verplicht tot een dubbelleven: tijdens de week als hetero, in het weekend of ’s nachts als homo in bars, sauna’s en parken. Het homogetto is een commercieel circuit waar eenzaamheid, geilheid en behoefte aan veiligheid omgezet worden in geld. Het is een product van het kapitalisme en de drang om overal winst uit te slaan. Het Roze Aktiefront stelt zich tot doel homoseksualiteit uit het getto te bevrijden en zo zichtbaar mogelijk te maken. We eisen als homo’s onze plaats op in een maatschappij die meer en meer evolueert naar een smeltkroes van allerlei culturen en levensstijlen. Niet alleen culturen van andere volkeren, maar ook de homocultuur dient als positief en verrijkend element te worden opgenomen in de maatschappij en niet langer meer in een getto geduwd.

De overheid zal er voor zorgen dat homo’s op geen enkele wijze gediscrimineerd worden omwille van hun seksuele voorkeur. Dit moet bij wet worden vastgelegd. Maar dat is niet voldoende: onderdrukkende ideeën en gewoontes, die bij de bevolking leven ten overstaan van homoseksualiteit, moeten bestreden worden door positieve voorlichting over homoseksualiteit in het onderwijs en via de media. Rolpatronen moeten worden afgebouwd en heteroseksualiteit, huwelijk en gezin niet meer als enige wenselijke levensvorm voorgesteld worden. Hiervoor moeten voldoende middelen ter beschikking staan. De bevoorrechte rol van het gezin in de maatschappij moet worden herleid tot een relatievorm zoals zoveel andere. De negatieve houding van de katholieke kerk en andere godsdiensten tegenover homoseksualiteit moet stopgezet worden: iedereen heeft het recht op godsdienstvrijheid, maar niemand heeft het recht deze vrijheid te misbruiken om mensen te onderdrukken omwille van hun seksualiteit.

Ook andere vormen van seksualiteitsbeleving, die nu (nog) in de marge gedrukt worden, moeten een kans krijgen. We eisen mee het recht van jongeren en kinderen op de beleving van hun eigen seksualiteit, ongeacht de leeftijd van hun partner. Het huidige artikel 372 uit het strafwetboek, dat dergelijke contacten verbiedt, ook als die door de partners in vrijheid gewenst worden, moet afgeschaft worden.

We gaan in tegen de heersende opvatting, die homoseksuelen dwingt hun eigenheid te onderdrukken of te verbergen. Vaak is daarbij zelfs het homogetto het mikpunt van repressie: homosauna’s worden gesloten door het gerecht, de rijkswacht valt een dancing binnen… We verzetten ons met klem tegen elke aanval op het getto: aan de (beperkte) bewegingsvrijheid van homo’s mag niet geraakt worden. Voor velen is het immers de enige ruimte waar ze zich een beetje vrijer voelen.

Niet alleen homo’s worden onderdrukt

Als we om ons heen kijken stellen we vast dat we niet als enigen de dupe zijn. Vrouwen lijden onder seksisme. Lesbiennes worden dubbel onderdrukt: als vrouw en als lesbienne. Er is racisme tegenover migranten en politieke vluchtelingen. Arbeid(st)ers worden afgejakkerd in de bedrijven. Jongeren onder de 18 hebben nauwelijks rechten. In de Derde Wereld sterven miljoenen mensen van honger en onderontwikkeling. Dergelijke problemen laten ons niet onverschillig. We zijn solidair met bewegingen die, waar ook ter wereld, door het kapitalisme en de mannenmaatschappij verdrukt worden en daartegen vechten. Ook de homobeweging heeft die solidariteit nodig, we zijn op onszelf immers te klein om grote maatschappelijke veranderingen teweeg te brengen.

Homo’s houden niet alleen van mannen, het zijn ook mannen

We leven in een mannenmaatschappij waarin de vrouw, zowel op de meeste brutale (verkrachting…) maar soms ook op zeer verfijnde (reclame…) manier onderdrukt wordt. Als homo’s ontsnappen we niet altijd aan seksistische houdingen en gewoontes tegenover vrouwen. We ondersteunen dan ook de strijd tegen allerlei vormen van seksisme, zowel in de privé-sfeer als in het maatschappelijke leven. We veroordelen alle vormen van seksueel machtsmisbruik en geweld, waaronder verkrachting in al zijn vormen, zowel binnen als buiten de relatie, alsook incestueuze machtsmisbruiken.

Ook tegenover andere volkeren en culturen stellen we soms onderdrukkende reflexen vast in de homowereld. We stellen ons tot doel deze vormen van racisme en vreemdelingenhaat te bestrijden en de nadruk te leggen op de rijkdom van de wisselwerking tussen culturen. Vanuit deze positieve benadering willen we ook de onderdrukking van homoseksualiteit bij andere volkeren en culturen bestrijden. We steunen de strijd van migranten voor gelijke sociale en politieke rechten, en eisen de toepassing van de wet op het racisme.

We willen zoveel mogelijk mensen confronteren met homoseksualiteit, met onze strijd tegen de discriminatie ervan, met onze eisen. Deze coming-out kan op vele manieren en in vele vormen, waarbij wij de nadruk leggen op acties op straat waarbij zoveel mogelijk mensen kunnen betrokken worden. Daarnaast ondersteunen en propageren we individuele vormen van coming-out: niemand kan verplicht worden verstoppertje te spelen. Het naar buiten komen als groep enerzijds en als individu anderzijds zijn niet aan elkaar tegengesteld maar vullen elkaar aan.

We merken nu en dan dat bepaalde mensen, instanties, groepen en partijen hun best doen om ons daarbij te hinderen. Zo nodig gaan we de confrontatie met hen niet uit de weg. De weerstand en de repressie die we ondervinden kunnen geen reden zijn om in onze schulp te kruipen en bepaalde actievormen af te zweren. We eisen de stopzetting van intimidatie door politie en extreemrechts, van homomilitanten die pamfletten uitdelen en andere acties voeren.

De lange weg naar bevrijding

De homobeweging, ontstaan in het begin van de twintigste eeuw, is nog relatief jong. Toch is deze beweging erin geslaagd om in die honderd jaar reeds veel te veranderen in positieve zin. De onderdrukking van homoseksualiteit is echter nog steeds een wereldwijd verschijnsel. We hebben reeds enkele antwoorden op de vraag hoe we die onderdrukking uit de wereld kunnen helpen, maar nog veel meer vragen. Homobevrijding is geen opdracht die in enkele jaren, ook niet in enkele tientallen jaren volbracht wordt. Geen enkele vorm van onderdrukking laat zich op korte tijd afschaffen. We weten dat het belangrijk is verder te werken aan een beweging die voldoende sterk georganiseerd en uitgebouwd is om de eigen werking, zowel als de samenwerking met onze bondgenoten te verzekeren en uit te breiden. We proberen niet alleen op korte maar ook op lange termijn resultaten af te dwingen. Veel van het werk dat we nu doen, zal pas later vruchten afwerpen.

Internationale solidariteit

We bouwen onze beweging op in België, en verheugen ons over het feit dat men dit in steeds meer landen ook doet. Hun strijd is de onze. We zijn benieuwd naar hun ervaringen en standpunten en we willen hen graag de onze meedelen. We zouden niet staan waar we nu staan zonder het werk van de homobeweging elders: het duidelijkste voorbeeld hiervan is Stonewall, waar in 1969 de opstand van Amerikaanse homoseksuelen tegen een politierazzia het startsein betekende voor een radicalisering van de homobeweging in grote delen van de wereld.

Aan alle teksten, verdragen en gemeenschappelijke verklaringen, die een verbod stellen op discriminatie op basis van ras, geslacht, geloof of politieke overtuiging moet de passage “beleving van seksuele voorkeur” worden toegevoegd. Al diegenen die omwille van hun lesbisch of homo zijn van hun vrijheid werden beroofd moeten internationaal erkend worden als politiek gevangene. Ze moeten ondersteund worden door instanties en organisaties (o.m. Amnesty International) die zich het lot van deze gevangenen aantrekken. Verbod op alle mogelijke therapieën en andere folteringen wegens zogenaamd “afwijkend gedrag”: hersenoperaties, aversietherapieën elektroshocks of chemische castratie.

Het Roze Aktiefront, Antwerpen, mei 1990

Lees ook: Dirk Cantillon, mede-oprichter van het RAF, over 5 jaar Rooie Vlinder

Terug naar overzicht