1991: Oorlog in de Golf, een T-shirt en een Homomonument
10 februari 1991: Het Roze Aktiefront neemt deel aan een betoging tegen de oorlog in de Golf. Er worden bordjes meegedragen met daarop twee kussende soldaten en de slogan: “Te mooi om aan flarden te schieten”. De foto wordt ook als affiche verspreid. Het Aidsteam draagt bordjes mee met de slogan: “Eén kruisraket = 7.000 condooms”. In de VS draagt de militante Aidsorganisatie Act Up de slogan “Fight Aids, nog wars”. Woordvoerder Vincent Gagliostro: “We willen dat aids opnieuw een van de prioriteiten van de regering wordt. Reeds meer dan honderdduizend personen zijn aan aids gestorven en anderhalf miljoen zijn besmet. Hoe is het mogelijk dat men 20 miljard dollar vrijmaakt voor de golfoorlog, terwijl de federale regering een krediet van 825 miljoen dollar voor aids geschrapt heeft?”
Lees meer: Holebi’s aanwezig in de Sociale Strijd
April 1991: de eerste computer wordt aangekocht: “Nu we bijna 10 jaar bestaan werd het stilaan tijd dat we over essentiële dingen als een computer, een antwoordapparaat (ook reeds aangekocht) en een fax (aankoop wordt overwogen) kunnen beschikken.”
1 juli 1991: Het Roze Aktiefront organiseert een stadswandeling. De deelnemers dragen een T-shirt met daarop: “Niemand weet dat ik homo ben”. De actie wordt als volgt toegelicht: “Het T-shirt, waarvan we het idee leenden bij onze Amerikaanse broers, drukt de toestand uit waarin de meeste holebi’s nog steeds leven. Infeite loopt iedere homo constant in zijn achterhoofd met de slogan van ons T-shirt. De druk om de seksuele voorkeur te verstoppen weegt nog steeds zwaar”. In de RAF-nieuwsbrief van juni 1991 staat volgend verslagje: “Verbazing, gelach, ongeloof ook, bij de voorbijgangers en de terraszitters. Sommigen onder ons waren in het begin een beetje onwennig, maar de reacties van het publiek maakten dat snel ongedaan. De tekst op het T-shirt werkt sterk op de lachspieren, en wie lacht overwint barrières en is niet agressief. De actievoerders waren dan ook unanmiem tevreden toen we onze wandeling afrondden in een Grieks restaurant, waar de kok vroeg ‘van welke voetbalploeg we waren’. Er werden plannen gesmeed om het nog eens over te doen tijdens de beiaardconcerten. Het leukst is het om er in groep mee rond te lopen, maar alleen gaat natuurlijk ook, of met twee of drie.” In de RAF-nieuwsbrief van september 1991: “Tijdens een wandeling door de Antwerpse binnenstad kwamen enkele jongeren nieuwsgierig vragen of we “echt” zo waren of we alleen maar voor de grap met het T-shirt rondliepen. Zelfs al staat het in grote letters op je lijf geschreven, toch hebben sommigen nog de neiging om te twijfelen aan je geaardheid. Het ontkennen van homoseksualiteit blijft één van de problemen waar zowel het individu als de maatschappij mee blijft worstelen.” Tijdens de Roze Zaterdag in Alkmaar, waar 15.000 homo’s en lesbiennes verzameld waren, kregen we een “wat zielig nou!” als (grappige) reaktie. Tegelijkertijd ook tekenend voor zo’n Roze Zaterdag, waar het vanzelfsprekend is dat je voor je geaardheid uitkomt. Daar is de mededeling dat niemand het weet bijna tegennatuurlijk. Het woord “tegennatuurlijk” werd ook gebruikt door iemand die deelnam aan de georganiseerde T-shirt-wandeling tijdens de beiaardconcerten in Antwerpen. Hij merkte op “dat het onmogelijk is het T-shirt zo maar dag in dag uit te dragen. Dat ervaar je als tegennatuurlijk en is niet vanzelfsprekend, zei hij. Deze mededeling zegt minder over de persoon die ze doet, dan over heel de sfeer die in deze maatschappij nog rond homoseksualiteit hangt: ervoor uitkomen vraagt telkens opnieuw een inspanning, die je niet van ’s morgens tot ’s avonds kunt opbrengen.”
31 augustus 1991: Het Roze Aktiefront richt op de Antwerpse Groenplaats een roze homomonument op. Eerder werd in Amsterdam een officieel monument ingehuldigd. In een pamflet wordt verwezen naar de homovervolging in de concentratiekampen en wordt opgemerkt dat de aanwezigheid van holebi’s in de kampen nu nog steeds doodgezwegen wordt. In de RAF-nieuwsbrief van oktober 1991 lees je volgend verslagje:
Het basisidee was: in Amsterdam heeft men al jaren een homomonument. Waarom ook niet in Antwerpen? Daarom werd op zaterdag 31 augustus op enkele minuten tijd een roze piramide opgetrokken in het midden van de Groenplaats, dé zaterdagse afspraak van vele Antwerpenaren. Bovendien werden gans de namiddag foldertjes uitgedeeld waarin (in ’t kort) de betekenis van de roze driehoek en van het homomonument in Amsterdam werd uitgelegd, gevolgd door een vaststelling dat homo’s – alhoewel er veel zijn – toch doodgezwegen worden. Het goede weer was op voorhand besteld, maar de fanfare niet. Inderdaad: na een half uur folderen zagen we plots een bus stoppen waaruit een heuse fanfare uitstapte, geloof het of geloof het niet, met jasjes aan in precies dezelfde kleur als ons monument. Vele voorbijgangers moeten gedacht hebben dat de vrolijke blazers erbij hoorden. De tekst van de foldertjes was ook uitgehangen op de piramide zelf, en het was opmerkelijk hoeveel mensen hem nog eens gingen nalezen. De banken op het plein zaten vol zonnekloppers en het was grappig om te zien hoe iedereen gretig de hand uitstak om toch ook maar een foldertje te krijgen. Ze dachten misschien dat het om een aankoopbon ging of zoiets.
Minder gretig was de groep Vlaams-Nationale jeugd die de Groenplaats overstak: boe- en andere dierengeluiden schalden door het Vlaamse Heir als een van onze militanten hun toch een foldertje wou aanbieden. Ook een juffrouw was zo lief ons het foldertje terug te bezorgen door het ostentatief voor onze voeten te werpen. Een jonge Spanjaard zat, met alleen een jeans aan, stilletjes op zijn gitaar te spelen. Toen hij wegging wenste hij ons “good luck”. Ik wenste hem hetzelfde.
24 september 1991: In een brief aan het Roze Aktiefront bevestigt Amnesty International haar steun aan holebi’s die omwille van hun seksuele voorkeur vervolgd worden. Een beslissing die genomen werd op de internationale raad van AI begin september 1991. Zo wordt één van de eisen, die al begin jaren ’80 door de beweging geformuleerd werd, gerealiseerd.
3 oktober 1991: Het Roze Aktiefront publiceert de brochure Outing en Coming Out, een Discussie in Vlaanderen. Daarin worden de ervaringen, standpunten en discussies van het afgelopen jaar over Outing samengevat en van commentaar voorzien.
3 oktober 1991: Het Roze Aktiefront organiseert, in samenwerking met Jeugdhuis ’t Zuid in Antwerpen, een eerste voorlichtingsavond over homoseksualiteit voor jonge migranten.
Zaterdag 12 oktober 1991: het tienjarige bestaan van het RAF wordt gevierd in Zaal Paradox. ’s Namiddags luisteren 200 aanwezigen naar een talkshow in het TV-format “Incredibile” waarin Yvan Brys, John Vincke en Dirk Van Babylon hun visie op de voorbije tien jaar en op de actualiteit geven. Presentator is Felice (Dré Steemans). ’s Avonds zijn er 800 aanwezigen bij een optreden van de LSP-band. Felice, Madame Germaine de Coeur Brisé en Kurt Van Eeghem (foto) doen gastoptredens. Vooraf werd het publiek getrakteerd op een optreden van de Marokkaanse Rai-groep Lehbab. In de RAF-nieuwsbrief van september 1991 wordt de groep toegelicht: “Rai is niet alleen een bekend TV-station, het is ook de naam van de Arabische pop die enkele jaren geleden ook onze klankkasten veroverde. Een Antwerpse groep die een aardig stukje van dit genre wegspeelt is Lehbab. Vier Marokaanse jongens die o.m. de zien waren op het COLOURS-festival vorige winter. Hun teksten gaan over liefde, migratie en jongeren, en naar eigen zeggen houdt hun stijl het midden tussen RAI en POP. Dat het RAF een migranten-groep op de affiche zet is uiteraard niet vreemd aan onze anti-racistische opstelling. Het is een uitnodiging naar homoseksuelen om de cultuur van andere volkeren beter te leren kennen. Vooral als het over volkeren gaat die vlak bij ons om de hoek wonen!”
November 1991: het RAF geeft de eerste folder uit met anti-homostandpunten van het Vlaams Blok naar aanleiding van de verkiezingen van 24 november. Dat deze folder op tijd kwam werd aangetoond door de verkiezingsuitslag waarin een eerste grote doorbraak van het Blok te zien was. In de nieuwsbrief wordt ook aandacht besteed aan RAF-militanten die zelf op een lijst staan: Luc Giet (Lijst Regenboog), Robert De Vadder (Agalev) en Rudi Martens en Yvan Brys (PVDA).
December 1991: in diverse steden komen mensen op straat om hun verontwaardiging te uiten over de verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok. In het verslag van de betoging in Antwerpen kan je op het VTM-nieuws de RAF-spandoek zien. In Leuven stapt de Roze Drempel mee op. Op het BRT-verslag van de manifestatie in Gent kan je de spandoek van Verkeerd Geparkeerd zien. Foto: slogan van jongerengroep Flikflak (weliswaar in een andere betoging).
December 1991: Het RAF lanceert een tweede wenskaartenactie (voor de eerste: zie 1990). Robert De Vadder licht de actie toe in de nieuwsbrief: “Deze keer niet bestemd voor de modale bekende Vlaming (MBV) maar voor de partijvoorzitters (PV). Niet om te vragen dat Frank Vandenbroucke (SP), Guy Verhofstadt (VLD), Herman Van Rompuy (CVP) of Jaak Gabriëls (VU) voor hun seksuele geaardheid zouden uitkomen maar om te vragen dat zij vanuit hun voorzitterszetel positieve signalen zouden uitzenden naar hun partijleden om hen duidelijk te maken dat zij in hun partij gerust voor hun homoseksualiteit kunnen uitkomen, dat hun partij zeker niet discrimineert maar het integendeel belangrijk vindt dat zij met de homo’s en lesbiennes in hun rangen een dialoog kan aangaan. Een mooie gedachte, voorwaar; zeker in deze zwarte tijden en zeker met de gemeenteraadsverkiezingen van 1994 in het achterhoofd. Homo’s moeten zonder angst voor chantage mandaten in alle verkiesbare organen kunnen innemen maar dan moet in de eerste plaats hun partij duidelijk laten merken dat ze dat leuk vindt.”
Naar 1992
Roze Aktiefront 